Kaniadto, dunay nagsa’g nga maya sa usa ka garahe. Tagsa-tagsa nga minglupad ang mga ginikanang langgam aron manguha og pagkaon sa ilang mga piso.
Wa madugay, nahiuli ang amahang langgam.
"Unsay nahitabo dinhi?" ingon niya. "Kinsay nagdagmal kaninyo, mga anak? nga nangahadlok man mong tanan?"
"Sus, Tatay", ingon nila, "dunay miabot nga impakto karon-karon lang. Ang nawong niya isog ug makahahadlok. Siga ang iyang mga mata nga dagko, diri sa atong sa’g. Nangahadlok mi!"
"Mao ba?" maoy sulti sa amahan. "Hain man siya paingon?"
"Didto dapit." ingon nila.
"Hulat lang, kay sundan nako siya. Ayaw mo kabalaka, mga anak, malintian gyod siya nako." Ug milupad na siya aron adtoon ang impakto.
Sa pagliko, ang leyon diay ang naglakaw didto.
Way kahadlok ang langgam ug mitugdon siya sa likod sa leyon, ug nagsugod siyag kasuko. "Unsay katungod nimo nga moadto sa akong ba’y," ingon niya, "ug gihadlok pa nimo ang akong mga anak?"
Wa siya tagda sa leyon ug nagpadayon sa iyang paglakaw. Naglagot ang amahang langgam, ug misamot siya og yawyaw.
"Sultihan taka nga wa kay katungod nga moadto didto, ug kon mobalik ka gani, makita nimo! Di nako gusto buhaton," ingon niya, ug dunay pay dugang pagtaas sa usa ka tiil, "pero balian taka sa tikod pinaagi sa tiil ko… ug kadiyot lang!"
Unya, milupad na siya pauli sa iyang sa’g.
"O, human na, mga anak, gitudloan na nako siya og leksiyon. Di na gyod siya mobalik."
No comments:
Post a Comment